Halloweenparty privé varkensstalletje van Meesteres Moriah

Hoewel Schlemieltje later toch echt springlevend bleek te zijn, opende de prachtige Meesteres Moriah als zwarte weduwe de deur om stipt 19:00 uur. Gelukkig was het wel een hele lieve (op dat moment nog wel) zwarte weduwe, dus de welkomstknuffel was meer dan fijn. Te midden tussen de fantastische decoraties zaten de gemaskerde schlemieltje en slavin anne ook al klaar voor wat een mooie Halloween avond beloofde te worden. Meesteres Moriah had speciaal voor deze Halloweenparty haar vriendin Meesteres Victoria DeVil uitgenodigd, op wie we dan ook in spanning zaten te wachten (en te wachten, en wachten).

Toen ze de bezetting compleet gemaakt had kon de feestvreugde beginnen, uiteraard met een heerlijke bak koffie als binnenkomer. Even daarvoor was me door Schlemieltje nog uitbundig voorgedaan hoe dat op een zo onderdanig mogelijke manier te serveren, en dat kunstje had ik natuurlijk bijna helemaal goed opgepikt. Behalve dan dat de Dame in kwestie het kopje niet aan het oortje vast kon pakken… ruimte voor verbetering zullen we het maar noemen.

Chocolade

We hadden voor de Dames wat chocolade meegebracht, en terwijl ik dat vanuit de keuken ging halen, was Schlemieltje blijkbaar in een netelige discussie over tepels terecht gekomen. Snel zei ik nog dat ie mij gewoon buiten het gesprek mocht laten, maar hij opperde al aan de Dames dat er behalve de zijne, nog meer tepels te vinden waren. Met een handgebaar maakte hij kenbaar dat ie onder meer de mijne daarmee bedoelde. Verschrikt wees ik wat in het rond naar andere tepels, waarbij het ongelukkig genoeg net leek alsof ik ook de tepels van Meesteres Moriah aanbood.

Dit misverstandje bleef helaas niet onopgemerkt, laat staan onbestraft, en de chocolade mocht niet meer baten. Auw auw auw, voortaan probeer ik mijn handen wel op de rug te houden.

Getrokken en gedraaid

Diezelfde tepels (nee, niet die van Meesteres Moriah, die van mij natuurlijk!) werden later door de krokodillenklemmen gevonden. Je zou denken dat de aanblik van de twee wonderschone dames de pijn verzacht, maar niets bleek minder waar. Helemaal niet wanneer er totaal overbodig ook nog aan getrokken en gedraaid wordt. Op het moment van schrijven doen ze nog steeds pijn! Schlemieltje had de zijne vakkundig afgetaped, en slavin Anne was op dat moment blijkbaar weer eens onzichtbaar geworden.

Niet lang nadat de krokodillen zich teruggetrokken hadden bevond ik me in een hoekje van de kamer, tegenover een grijnzende Mrs. Victoria. Ik had mijn handen aan weerszijden tegen de muur en een stelling moeten houden, want als dat niet zou lukken zou ze respectievelijk één- en tweemaal flink met de zweep uithalen richting m’n kruis. Spoiler-alert, het is niet gelukt… Nou geloof me, die fout maakte ik niet nog een keer! Ik probeerde het gevloek van slavin Anne die ondertussen flink door Meesteres Moriah onderhanden genomen werd als afleiding aan te wenden, want ik had op het profiel van de lieftallige dame tegenover me gelezen dat ze daar niet van gediend was. Helaas, het bracht haar niet van d’r stuk.

In de hoek gedreven

Hoewel ik het niet voor mogelijk gehouden had bleek ik nog verder de hoek in gedreven te kunnen worden. Een van de krokodillen had z’n weg terug naar de hand van mijn belager gevonden, en dreigde op mijn eikel te belanden. “Ben je d’r klaar voor?” Nee, natuurlijk niet, niemand is daar ooit klaar voor. “Nou, dan wachten we nog eventjes”. Nou ben ik niet zo bang uitgevallen, maar de dames slaagden er deze avond meermaals in om me de schrik om het hart te laten slaan.

Uiteindelijk zette ze door: Ellebogen tegen de muur ogen dicht, en bij drie zet ik ‘m erop. Inmiddels stond ik stijf in de hoek gedrukt, ik kon echt geen millimeter meer naar achter en zo’n beetje al mijn spieren verkrampten bij de gedachte aan wat komen ging. Het angstzweet brak me aan alle kanten uit. Een… Twee… DRIE! En terwijl ik in gedachten al bijna kermend op de grond lag hield ze de (gesloten) klem zachtjes op mijn eikel… “Dat is het!” schaterde ze uit.

Ik kon wel door de grond zakken, maar toch won de opluchting het ternauwernood van de schaamte. Mijn kompaan Schlemieltje onderging later op de avond hetzelfde lot, en ik moet toegeven dat ik de grap er toen toch wel van in kon zien.

RVS cane

Een van de favorieten van Meesteres Moriah is toch wel de RVS cane. En het moet gezegd, ik snap daar niks van. Wat een onmogelijk rotding is me dat! Ze sommeerde me om, haast onmogelijk, over haar knie te komen liggen. Nou, dat werd hem niet, niet zonder de andere Dame te raken. Sowieso kan ik niet stil blijven liggen of staan bij de RVS cane, maar ik deed na iedere slag wel een jammerlijke poging daartoe. De opluchting toen ze uiteindelijk klaar was met het onding werd abrupt verdreven door de opmerking dat haar vriendin hem misschien ook wel even wilde gebruiken. Vergeefs probeerde ik nog een van mijn mede onderdanen naar voren te schuiven.

Wel een speciaal woord van dank dat Meesteres Victoria zich ondanks haar metaal allergie toch opofferde om het onding te hanteren. Meermaals zelfs, een masochist is er niks bij. Voor mij had het niet gehoeven, maar het was natuurlijk wel superlief!

Voor de bus gooien

Nou maken we het elkaar als subjes niet altijd even makkelijk, en vooral slavin Anne weet nog weleens iemand onder de bus te gooien (figuurlijk mensen, niet echt natuurlijk, want dat mag helemaal niet!). Maar in dit geval verdient ze een speciale plek in dit verslag. De dames die gebroederlijk naast elkaar op de bank zaten met allerhande slagmateriaal lieten namelijk geen kans onbenut om uit te halen als iemand binnen bereik kwam. En middels het aan moeten nemen van glazen en dergelijke zorgden ze er wel voor dat we in bereik kwamen. Anne offerde zich op door zich als menselijk schild voor Meesteres Victoria te werpen zodat ik tot op zekere hoogte veilig voor Meesteres Moriah kon verschijnen. Hulde! Geweldig! Mijn dank is groot!

Zoveelste strikvraag

Echter ging het aanpakken (of was het afpakken?) van de glazen niet altijd naar wens van de Dames. Misschien ligt het aan mij, maar ik heb het idee dat die wensen ook telkens anders waren, maar dat terzijde. Zo kon het gebeuren dat de zoveelste strikvraag gesteld werd: Ik wil driemaal slaan, wat bied je aan? Ondertussen was het overgrote deel van mijn lichaam al behoorlijk gehavend, en na (erg) lang peinzen koos ik uiteindelijk voor de achterkant van mijn bovenbeen. Dat was koren op de molen van Mrs. Victoria, want die had blijkbaar nog een plankje met een flink aantal akelige punten erop.

Filmpje maken

Hoewel ik echt mijn best deed was ik daar niet tegen opgewassen en na de eerste (mega)klap rolde ik over de grond van de pijn. Na drie van die klappen kwamen de Dames pas op het idee om er een filmpje van te maken zodat mijn vrouw thuis ook mee kon genieten. De lieverds. Dus, nóg drie! Dat moet toch wel de definitie van valsspelen zijn, maar het was wel lief dat ze aan mijn lieftallige echtgenote dachten. Tussen de klappen door zwaaide ik nog even naar de camera en zei “Hoi schat, het is hier fantastisch” of iets dergelijks, met een zachte lach op mijn gezicht. Tenminste, dat dacht ik. Bij het terugzien van de beelden bleek toch vooral het afgrijzen er vanaf te druipen. Het kwam wel uit een goed hart.

IJzingwekkende Halloween

Het was een van de meest ijzingwekkende Halloween feestjes die ik meegemaakt heb, maar (heel) diep van binnen ook wel een van de allerleukste denk ik. Gelukkig duurt het nog een jaar voordat het weer Halloween is! Dank jullie wel Meesteres Moriah, Meesteres Victoria DeVil, slavin anne en schlemieltje, jullie zijn stuk voor stuk fantastisch!

Sub Folkwin