Met elkaar op reis

Het is een prachtige zomerochtend: de zon klimt steeds hoger en verwarmt het land met haar stralen, het belooft een prachtige dag te worden. De vakanties zijn begonnen en dat is te merken: het is rustig op de weg. Met enige regelmaat zie ik een camper of een volgepakte auto met of zonder caravan: pa en ma voorin, kids op de achterbank, op naar het avontuur! Ik geniet van dit weer: mensen zijn vrolijk(er) en meer ontspannen. Ook ik ben op reis. Ik besluit om één van mijn favoriete CD’s op te zetten: Franstalig, voortdurend wisselend tussen rustig en uptempo.

Ruim op tijd kom ik aan op de plaats van bestemming en parkeer mijn auto tegenover de banketbakker waar ik gisteren een bestelling had geplaatst. Blij ben ik als ik zie dat een mooie doos met lekkernijen aan mij wordt overhandigd. Ik neem de tijd om nog even te genieten van de rust waarna ik op het afgesproken tijdstip aanbel: sub S., met wie ik een gesprek aanknoop, doet open. We hebben het over van alles en nog wat en vergeten de tijd. Oeps… ’Kom, ik breng je snel naar Mevrouw, anders kom je nog te laat”.

Gids

Enkele momenten later sta ik oog in oog met Meesteres Moriah, met een vriendelijke glimlach heet ze mij welkom: ze ziet er werkelijk prachtig uit! Deze keer had ik vooraf niet nagedacht wat ik zou gaan zeggen dus liet ik het gewoon op mij afkomen: ik ga wel improviseren… In de mailwisseling van de aflopen weken had Meesteres Moriah op een gegeven moment geschreven dat ik ‘afgepeld’ moest gaan worden waarmee ze bedoelde dat ik naar mijn diepere lagen op zoek zou gaan. ‘Afpellen, hoe dan?’ had ik nog gedacht. Ze had het over ‘het maken van een reis met onbekende bestemming…..’. Dat klinkt natuurlijk allemaal prachtig maar wie gaat mij daarbij begeleiden? Ik nam mij voor Meesteres Moriah te vragen of zij hierbij mijn gids wil zijn: superblij was ik met het antwoord dat ik van haar terugkreeg: ‘Graag!’.

Stickers

Drinken is erg belangrijk op zomerse dagen, reden voor Meesteres Moriah om mij kort na binnenkomst te vragen haar een glas frisdrank te overhandigen. Ik doe mijn best doen om dat glas voor haar in te schenken en het haar te overhandigen waarbij ik de opmerking maak: ‘Hoe moet ik dat eigenlijk doen, dit glas aan je overhandigen’? Het antwoord is kort en duidelijk: ‘Wat denk je zelf’? Ik ga vervolgens op mijn knieën zitten en presenteer haar het glas; zij reageert met een ‘Goed zo, dank je wel’.

Bijdehand als ik soms ben, merk ik op dat ik hiervoor wel weer een sticker verdiend heb. Afgelopen week had ik namelijk een opdracht ontvangen die ik naar beste eer en geweten had uitgevoerd: hiervoor had ik een ‘sticker’ verdiend waarbij ik geen idee had wat ik met een sticker zou kunnen: zou dat in mijn voordeel zijn of juist niet??? En omdat ik het vervolg van die opdracht ook had gedaan en nu het glas drinken had overhandigd, vond ik dat ik minimaal recht had op 3 stickers.

Tientallen stickers

‘Zo, dus jij denkt dat je recht hebt op stickers? Nou, dan krijg je stickers van mij’! Ik dacht: ’Jahaaa, alles goed en wel maar dan wil ik eerst weten wat die stickers (gaan) betekenen’. Geen antwoord. Eens kijken of ik op een andere manier hier wel duidelijkheid over krijg; ik was er stellig van overtuigd dat mij dat wel zou lukken. Helaas, niets werkt, al mijn pogingen zijn tevergeefs. Meesteres Moriah pakt de eerste stickers en plakt die op mijn borst; ‘Nou, nu maar eens kijken wat er gebeurt’ denk ik.

Ze gaat door met het plakken van stickers, het ene velletje na het andere totdat er tientallen op mijn borst en buik zitten. Ik mijn hoofd komt de vraag op: ‘Als ze die maar niet heeft geplakt om ze er vervolgens ……..’. Uhhhh, ik moet ik even niet aan denken (en misschien stiekem toch wel). Anyway, ik houd wel van verrassingen en uitdagingen dus ik denk ‘Kom maar op’!

Klemmen

Tijdens het plakken van de stickers komen de perfect roodgelakte nagels van Meesteres Moriah af en toe akelig dicht in de buurt van mijn tepels: soms knijpt ze er even in om te checken of alles nog werkt: nou, dat ik zeker het geval!! Op een gegeven moment staat ze op en loopt ze naar het rek waar allerlei ‘narigheid’ hangt: ze komt terug en plaatst klemmetjes op mijn tepels, daaraan bevestigt ze magneetgewichtjes. Ik denk: Nou, dit kunnen mijn tepels wel hebben, die zij écht wel wat gewend’. Ik maak hierover een niet al te slimme opmerking waarop Meesteres Moriah direct reageert: ‘O, dus je bent thuis ook wel eens aan het oefenen. En wat voor klemmen gebruik je dan, deze’?

Ze pakt twee accuklemmen (althans daar hebben ze veel weg van) en ik knik, klaar om ze op mijn tepels te voelen. In plaats daarvan zet ze de klemmen op mijn balzak: de metalen tanden bijten zich direct vast in mijn huid. ‘Shit’ denk ik, ‘dat is een gemene streek en nog super pijnlijk ook!’. Ik besluit geen kick te geven, Meesteres Moriah beveelt mij haar aan te kijken: ‘Je telt tot 20’: hoor ik haar zeggen. Ik begin met tellen: ‘1,2,3…..’. Na 20 pijnlijke seconden word ik bevrijd van de klemmen en heb ik veel minder praatjes. Dit belooft niet veel goeds op deze zomerse dag die zo mooi begon….

Van links naar rechts

‘Ga maar bij het kruis staan’ hoor ik Meesteres Moriah tegen mij zeggen. Met mijn bestickerde lijf loop ik naar het kruis: ik moet met de rug naar haar toe staan. Vakkundig bevestigt ze mijn polsboeien aan de schakels die aan het kruis zitten. ‘Het feest kan beginnen’ denk ik bij mijzelf, niet wetende wat mij te wachten staan. Meesteres Moriah, lief als ze is, begint met een zachte, aangename zweep. Na een aantal minuten wisselt ze steeds van zweep: ik voel dat de zwepen venijniger worden of ligt dat misschien aan de slagtechniek die gemener wordt? Ik vraag het niet omdat ik daar niet bij stilsta: ik daal langzaam af in een andere wereld, op zoek naar stilte. Rug, billen, links, rechts: overal voel ik de ‘schatjes’ op mij neerkomen.

Links van mij pakt ze steeds een volgende zweep uit haar indrukwekkende collectie, rechts op een stoel legt ze de zwepen neer die hun werk op mijn rug hebben gedaan: het wordt een indrukwekkend stapeltje. Ik voel mijn rug en billen warmer worden, en o zo ‘lief’ dat Meesteres Moriah dit even fijntjes aan mij bevestigd. Op een gegeven moment volgt de laatste klap en word ik losgemaakt, tijd voor een drinkpauze. Dit geeft mij de gelegenheid wat te keuvelen over koetjes en kalfjes en te proberen om het vervolg van deze beleving (een beetje) te sturen. Zou het lukken?

40 of 100?

Een korte drinkpauze volgt, de frisdrank en suikers geven mij nieuwe energie en volgens mij gebeurt datzelfde bij Meesteres Moriah. Ze pakt een single tail van het rek en vraagt (heel ‘lief’ van haar!): ‘Hoeveel zal ik je er geven’? Ik denk snel na wat ik zal antwoorden: ik vind de single tail echt een stukje ‘narigheid’ van de bovenste plank maar deze zweep begint langzaamaan wel een vriendinnetje van mij te worden; ‘Veertig’ zeg ik, in de veronderstelling dat ik altijd nog wat kan onderhandelen. Dan hoor ik Meesteres Moriah haar getal zeggen: ’Honderd’. Ik denk nog: ‘Mooi, dan komen we ergens in het midden uit’. Nou, dat kon ik dus snel uit mijn hoofd zetten wan het bleef bij 100 en misschien moet ik blij zijn dat het er geen 200 werden….

Ik leg mijn handen in mijn nek en draai rustig rondjes, Meesteres Moriah laat vervolgens haar zweep het werk doen. Zij vindt het geluid dat de zweep maakt fantastisch (en ik stiekem ook). Dan zachtjes, dan weer harder: rug, borst, zij, overal weet ze mij met meesterlijke precisie te raken. De zweep luistert feilloos naar haar Meesteres, ik ook. Ik tel de slagen en ontvang ze graag, voor haar. En ja, ook nu weer kom ik tot de conclusie dat zij de touwtjes in handen heeft en mij stuurt.

Pauze of toch niet?

Ik word losgemaakt van het kruis en denk dat we nu het nu even rustig aan gaán doen. ‘Buig je maar voorover, bovenlichaam op de tafel’. Natuurlijk doe ik wat ze zegt en kijk tegelijkertijd uit mijn linker ooghoek. Ik zie dat Meesteres Moriah een cane pakt en laat die met alle plezier aan mij zien; ik denk: ‘O nee hè’ en tegelijkertijd: ‘Ja graag’. Kort hierna komen de eerste slagen om mijn billen terecht: het voelt alsof ze mij nu echt straft. Ik heb het gevoel dat ik aan het zwemmen ben in een zee van pijn, hardwerkend om mijn hoofd boven water te houden.

‘Ja, dat doet pijn, hè’? hoor ik haar sadistisch zeggen als ze een paar keer kort na elkaar de achterkant van mijn bovenbenen hard raakt. ‘Ja’ antwoord ik, mijn praatjes zijn even met vakantie….. ‘Nog 10 en tellen’ is het volgende commando. Ik hoef mij niet af te vragen of ze dat meent en voordat ik het weet, ben ik voor de 2^e keer vandaag aan het tellen. Ik houd vol en ontvang de slagen in een onbeschrijflijke mix van pijn en genot.

Een nieuwe sensatie

Mijn billen leven nog maar hebben wel ‘een beetje’ op hun duvel gehad, wat voor (prettige) ellende komt er nog meer? Meesteres Moriah pakt een rol met felrode folie: ze vraagt mij om langzaam rondjes te draaien zodat ik mijzelf in de folie wikkel. Dit is een nieuwe ervaring voor mij: de folie zit strak op mijn huid, een sensatie maakt zich van mij meester. Als ik tot mijn billen ben ‘ingepakt’, ga ik op de tafel liggen waarna mijn benen en voeten worden ingepakt. Wat een waanzinnig gevoel, zelfs in de hoogzomer! Ik krijg een neopreenmasker op en kan mij op deze manier snel focussen op mijn enigszins benarde maar bijzonder aangename situatie.

Gedurende een minuut of 10 (?) kom ik volledig tot rust, vervolgens hoor ik allerlei geluiden en meen ik een brandlucht te herkennen: zijn het kaarsen die aangestoken zijn? Ik hoef de vraag niet te stellen want al snel voel ik de eerste druppels op mijn rechtertepel vallen die kort hiervoor was ‘vrijgemaakt’ door Meesteres Moriah. Eén keer eerder heb ik kaarsvet op mijn tepels gehad en kwam er toen achter dat ik het erg prettig vond: deze keer was het echt super! Nadat de linkertepel eenzelfde lot heeft ondergaan, mag ik in stilte genieten.

Ook nieuw voor mij zijn de magneten die een plek krijgen bij mijn kleine heer: over sensatie gesproken… Ik voel de nagels van Meesteres Moriah (of is dit het mes dat ik achteraf op de foto’s zag?) die het gestolde kaarsvet van mijn tepels halen; daarna verwijdert ze met het mes heel zorgvuldig de restanten van het kaarsvet: ze doet dit wonderbaarlijk goed en zorgvuldig!!

Spa Moriah is geopend

Ik lig comfortabel op mijn buik op de bank, rustig wachtend op wat komen gaat. Op mijn schouderbladen voel ik de huid vacuüm getrokken worden en direct schiet mij ‘Cupping’ door mijn hoofd. Compleet nieuw voor mij maar ik heb er wel eens iets over gelezen. Meesteres Moriah beweegt de cups van boven naar beneden, een prettig en ontspannen gevoel. Ik vind het gemakkelijk om mij ook hier volledig aan over te geven en het te ondergaan. Kennelijk is dit één van de ‘behandelingen’ die mogelijk zijn in ‘Spa Moriah’; misschien is dit wel de ‘liefste’…

Na afloop praten we met z’n drieën nog wat na waarna ik afscheid neem van dit prachtige stel (met dank aan sub S. voor de ijsjes, heel attent!). Buiten zie ik dat de zon volop schijnt: ik kijk haar aan en heb even het gevoel dat ze naar mij knipoogt….

slaaf T.