Pijnlijke minuten in de bek van een "DHZ-krokodil"

“Hoelang denk je dat deze duurt”? Ik open mijn ogen en zie een zandloper maar daarin roze gekleurd zand. “Geen idee” antwoord ik, “misschien 5 minuten”? Het antwoord van Meesteres Moriah volgt direkt: “Twee minuten”. “Mijn hemel” denk ik, “dat worden twee héél lange en vooral pijnlijke minuten”, denkend aan de zware klemmen die Meesteres Moriah zojuist gepakt had. Ik neem mij voor om de eerste pijn te nemen zoals die komt, wetende dat het daarna minder wordt als het mij lukt om te focussen en mijn hoofd leeg te maken, denkend aan niets en af te dalen in mijzelf. Maar misschien is dat deze keer gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik zie de vingers van Meesteres Moriah met de prachtig roodgelakte nagels de klemmen openen: hup, 1 op elke tepel en 2 op mijn balzak. Grrrrr, die voel ik goed zeg, vooral die 2 op mijn balzak…

Intense en pijnlijke minuten, dankzij de klemmen van Folkwin

Bijpraten

De avond begon nog wel zo relaxed: eerst even een gezellig onderonsje met de sub van de Meesteres om even bij te praten. Tja, en omdat wij het prima met elkaar kunnen vinden, besloten we stiekem om haar maar even te laten wachten. Op een gegeven moment vond haar sub dat het misschien toch maar beter was om naar boven te gaan want anders zou ze wel eens boos kunnen worden…. Ik dacht: “Nou, dat zal best wel meevallen, als we gewoon een dolletje maken als we binnenkomen, dan heeft ze het waarschijnlijk niet eens door”. Aldus geschiedde.

Ik werd netjes aangekondigd door haar sub en observeerde even hoe ze reageerde: heel relaxed hoewel ze wel opmerkte: “Zeven minuten te laat”. Ik antwoordde dat dat eigenlijk best meeviel omdat haar sub en ik even moesten bijpraten; en dan nog, 7 minuutjes is niet zo erg, toch? Gelukkig mocht ik gewoon naast haar komen zitten en we keuvelden over koetjes en kalfje; ondertussen dacht ik: ”Mooi, hebben we dat ook weer gefixt”! Life is simple, toch???

Vijf dingen

“Je mag je uitkleden” hoor ik Meesteres Moriah zeggen die er ook deze keer weer onbeschrijflijk mooi en verzorgd uitziet; die ogen en nagels….. Ik hang mijn kleding netjes op de nieuwe kapstok op de gang, kom de kamer weer binnen en mag tegenover haar gaan staan waarna ik pols- en enkelboeien om krijg. De boeien om mijn polsen gespt ze strak dicht waarbij ze, heel lief, vraagt: “Zitten ze niet te strak”? Aangezien ik het erg prettig vind als de boeien strak zitten, antwoord ik: “Nee hoor, ze zitten uitstekend”!

Onze ogen ontmoeten elkaar waarna zij begint te glimlachen: ik heb geen idee wat zich in haar hoofd afspeelt. Wordt het een ‘makkelijke’ beleving waarbij ik in mijn comfortzone kan blijven of wordt het pittig waarbij ik gedwongen word mijn eigen grenzen op te zoeken en moet ik deze wellicht zelfs verleggen? Ik zal er spoedig achter komen. We praten nog wat en ik geef aan dat ze, met het arsenaal aan spullen wat hier ligt en hangt, wel heel veel mogelijkheden tot haar beschikking heeft.

Tepels en ballen

Tot mijn verbazing stelt Meesteres Moriah mij direkt daarop de vraag: “En welke 5 dingen staan er op je lijstje vandaag’? Oeps, daarmee overvalt ze mij volledig: schoorvoetend begin ik een paar dingen op te noemen: “Iets met bondage, iets met zwepen, vernedering, ……”. Verder kom ik niet want jeetje: ik mag/moet nu opeens rechtstreeks tegen haar zeggen wat ik nu zou willen. Meesteres Moriah lacht, staat op en loopt naar een rek waar de nodige ‘interessante’ spullen hangen. Ik hoor haar resoluut zeggen: “Nr. 4 is tepels en 5 is ballen”. Ik denk: “O nee hè, dit wordt één groot feest maar meer voor haar dan voor mijzelf…”. Vluchten kan niet meer en, eerlijk is eerlijk, dat wil ik natuurlijk ook helemaal niet….

Onbeschrijflijk heerlijk

Mijn enkels zijn inmiddels bevestigd aan een metalen spreidstang, ik ben benieuwd wat er gaat volgen. Meesteres Moriah heeft 2 RVS schaarklemmen in haar lenige vingers: ”Kijk, dit zijn de gemeenste klemmen die ik heb’. Slik! Voordat ik het mij realiseer, bevestigt ze de 2 schaarklemmen op mijn tepels; ik vind de pijn (nu nog) meevallen maar het lijkt mij verstandig hier niets over te zeggen en gewoon mijn mond te houden. Van het rek pakt ze een koord, ontrafeld dat en haalt de uiteinden door de ogen van de klemmen: “Ja hoor”, denk ik bij mijzelf, “dat koord haalt ze vast door de ogen van de spreidstang om vervolgens mijn tepels lekker op spanning te zetten”. Alsof ze mijn gedachten kan lezen, gebeurt precies dát: ze trekt de lijn strak zodat ik gedwongen word voorover te buigen om de pijn in mijn tepels enigszins draaglijk te houden.

Meesteres Moriah plaatst haar vingers onder mijn kin en dwingt mij in haar mooie ogen te kijken. Ze lacht en vraagt: “Zo, en hoe voelt dat”? Ik besluit haar de waarheid te zeggen: “Onbeschrijflijk heerlijk”! Ik mag iets rechterop gaan staan maar wel zodanig dat mijn tepels onder spanning blijven staan. Om het gevoel van onderdanigheid te versterken, snoert ze mijn armen strak in een single-glove vast: ontsnappen is onmogelijk en waarom zou je? Met een “speeltje” bestaande uit veertjes plaagt en kietelt ze mij: in mijn oren, in mijn gezicht, bij mijn oren: dit is voor mij een geheel nieuwe en zeer welkome ervaring!

Folkwin’s klemmen

Meesteres Moriah haalt de schaarklemmen van mijn tepels en ik mag ontspannen. De pijn bij het verwijderen van de klemmen is even voelbaar maar als ik Meesteres Moriah aankijk en mij op haar focus, is de pijn draaglijk. “Op naar het volgende” denk ik. Snel kom ik erachter dat ik het denkwerk beter kan overlaten aan de andere persoon in de ruimte want ik zie dat ze “Folkwin’s klemmen” pakt: dit zijn vervaarlijke uitziende klemmen met rode en zwarte handvatten met o zo gemene bekjes. Ik noem ze ‘Folkwin’s klemmen’ omdat hij ze, waarschijnlijk in een vlaag van verstandsverbijstering, in een DHZ-winkel had aangeschaft om Meesteres Moriah mee te verblijden.

Bekjes grijpen zich met plezier in mijn vlees

Nou Folkwin: je wordt bedankt want nu plaatst ze ‘jouw’ klemmen op ‘mijn’ tepels en ballen. De bekjes grijpen zich met veel plezier vast in mijn vlees en hangen er vrolijk te bungelen. Voor even verbijt ik de pijn, wetende dat deze spoedig minder wordt. Meesteres Moriah draait de zandloper om, de 2 minuten gaan in. Meerdere keren kijk ik Meesteres Moriah aan om steun bij haar te zoeken en om te laten zien én voelen dat ik het volhoud, voor haar, voor mijzelf.

Ik daal af in mijzelf in het grote niets en kan alles loslaten, wat een heerlijke ontspanning en rust: niets hoeven en niets moeten. Bij het verwijderen van de klemmen voel ik 4x een gemene maar o zo verrukkelijke pijnscheut die iedere keer met een lach door Meesteres Moriah wordt beantwoord. Daarna knijpt en draait ze nog even in de tepels. “Dank je wel” zeg ik tegen haar: ik meen het voor de volle 100%.

Sssttt….

Mijn polsboeien worden in en handomdraai door Meesteres Moriah vastgemaakt aan het kruis: met mijn rug sta ik naar haar toe. Ze doet een prachtig lederen masker over mijn hoofd, o wat houd ik daarvan! Het helpt mij om tot rust te komen en om ondergedompeld te worden in mijn eigen kleine wereldje. Maar voordat het zover is, voel ik verschillende zwepen (geen idee meer welke) op mijn billen, rug en schouders neerkomen, dan weer zacht, dan weer ongenadig hard. Ik wil in gesprek gaan met Meesteres Moriah over dit zwepenspel maar zij komt rustig naast mij staan, plaatst haar gezicht op mijn bovenarm en zegt: “Sssttt…..”.

Ik luister en zwijg. Haar zwepenspel zet zich voort, mijn linkerbil krijgt, zo voelt het, veel meer aandacht dan de rechter, reden voor mij om daar iets van te zeggen. Niet echt slim van mij want Meesteres Moriah weet hier wel raad mee: ook de rechterkant mag er nu aan geloven…. Na enige tijd word ik losgemaakt, mag ik mijn handen in mijn nek leggen en mag ik al draaiend zweepslagen ontvangen: allemachtig, wat kan ze af en toe hard uithalen. Voor mijn gevoel zit ik nog (lang) niet in “het rood” en houd ik het zonder piepen vol; niettemin is het fijn om na de laatste slag even te mogen ontspannen.

Kaarsen

Op mijn rug mag ik plaatsnemen op de bondagetafel: ik kan maar aan één ding denken: “Het zal toch niet zo zijn dat “Spa Moriah” straks geopend is en dat er naalden aan te pas komen? Nou, die kans is klein dus laat ik er vooral zelf maar niet over beginnen. Meesteres Moriah pakt een kaars en steekt die aan. Ik weet van mijzelf dat het mij goed lukt om hierbij te ontspannen: de eerste hete druppels vallen op mijn rechtertepel en voordat ik weet weel volgen er meer.

Meesteres Moriah geniet en ik idem dito: ze creëert een waar kunstwerkje op mijn rechterborst. Nadat ze de 2^e kaars heeft aangestoken en mijn tepel nog meer heeft versierd, gaat de kaars richting mijn ballen: “Kun je dit hebben”? vraagt ze vriendelijk. “Volgens mij wel” antwoord ik haar. Het bewijs wordt snel geleverd: de druppels landen op mijn ballen waardoor ik direct weer in mijzelf afdaal en de pijn in ontvangst neem. Ik kom weer “boven drijven” als ze één van haar favoriete messen heeft gepakt en zorgvuldig het kaarsvet rond mijn tepel verwijderd. Oei, dat mes is vlijmscherp maar zorgt wel voor een opwindend gevoel, heel bijzonder!

Focus

Meesteres Moriah vraagt of ik wel eens naalden in mijn tepels heb gehad? Wat is nu verstandig: de waarheid vertellen of niet? Ik kies voor het eerste waarbij ik voor de zekerheid maar niet aangeef dat ik toen vastlag en het mij een onbeschrijflijk gevoel gaf op het moment dat de 1^e naald door mij tepel ging. “Blijf liggen” hoor ik Meesteres Moriah tegen mij zeggen waarna ze de kamer uitloopt. Ik denk: “Nee hè, ze zal nu toch niet naalden gaan halen”? terwijl ik ergens in mijn binnenste ik een stemmetje een vreugdedansje maakt en roept: “Ja, ja, ja”!

Ze komt terug met een doosje, een naaldenbox en nitril handschoenen: ik weet voldoende, geef mij over en focus mij op mijn ademhaling. Haar lieve strelingen helpen daarbij. Desondanks lig ik te kronkelen op de tafel als de 1^e naald door mijn tepel (of liever gezegd een klein stukje vel) gestoken wordt: dit veroorzaakt in mijn hoofd en lijf een ongekende en onbeschrijflijke mix van pijn en genot: bij de 2^e naald gaat het beter. Na afloop geeft Meesteres Moriah aan dat ze mij de volgende keer “heel gewoon” vastlegt. “Ja, ja…..” denk ik bij mijzelf.

Na afloop mag ik rustig bijkomen en bedank ik Meesteres Moriah voor de manier waarop ze deze beleving heeft vormgegeven. De manier waarop ze je leidt, begeleidt, laat ervaren, laat voelen, zoekend naar je binnenste ik is zo onbeschrijflijk bijzonder. Met een dikke knuffel bedanken wij elkaar voor het wederzijdse respect en vertrouwen!

slaaf T.