Rillingen, een verslag van slaaf T.

Medio mei durfde ik het aan om mijn eerste mailtje aan Meesteres Moriah te sturen: op haar websites had ik bijzondere passages gelezen die mij enorm aanspraken en rillingen gaven, zoals: ‘Weerloos, overgeleverd aan de grillen van de sadist. Kreunend, grommend, jammerend maar zonder genade, kleurcodes of stopwoord’. Daarnaast gaf ze aan dat ze niet van wensenlijstjes is. Een paar dagen had ik nagedacht wat ik in de mail zou schrijven: ik nam mij voor om het beknopt te houden, serieus over te komen en aan te geven wat bovenstaande passage met mij deed. Ik sloot af met de vraag of ik over enige tijd contact met haar mocht opnemen.

De juiste vragen

De volgende ochtend ontving ik bericht terug: met kloppend hart las ik ‘: Ja, dat mag je zeker. Ik kijk naar je uit’. Slik, ja, wat nu? Durf ik straks verder te gaan en eindelijk, na al die jaren, de sprong in het diepe te wagen? Twee weken later verstuurde ik mijn 2^e mail: hiermee wilde ik vooral nader kennismaken en nagaan of er wederzijds vertrouwen is/komt. Dat bleek al snel het geval te zijn: Meesteres Moriah antwoordde snel, communiceerde laagdrempelig en stelde de juiste vragen o.a. over mijn no-go’s, kinks, verlangens en ervaring. Ik wilde zo eerlijk mogelijk overkomen dus nam ik de tijd om dat zorgvuldig aan te geven (best wel lastig als je wel wát ervaring hebt maar geen doorgewinterde BDSM-er…).

Uiteindelijk kon ik mij prima vinden in wat ik in pixels naar Meesteres Moriah stuurde. Ze gaf aan dat ze er erg leuke dingen tussen zag staan (wederom slik!!). Na nog een paar mailtjes over-en-weer was de afspraak gemaakt: ruim 3 weken na mijn1e mail zou ik haar ontmoeten. De rillingen liepen over mijn lijf bij de gedachte dat ik over één week tegenover haar zou staan: ik telde de dagen af en o, wat zat ze in mijn hoofd….

De ontmoeting

In de koelkast op mijn werk ligt een mooi gebakje van de banketbakker, ’s ochtends onderweg naar mijn werk speciaal voor Meesteres Moriah gekocht. Ik denk bij mijzelf: ‘Dit gebakje maakt vandaag een heel bijzondere reis: vanuit de etalage, mee in de rugzak van de koper om vervolgens te belanden in een SM-studio…’. Ik houd van details dus doe ik er een vorkje bij. Ruim op tijd ben ik in de buurt van de afgesproken plek en besluit op een bankje in een park te gaan zitten, even lekker ontspannen: het is aangenaam voorjaarsweer, de zon laat haar warme stralen op mijn hoofd neerkomen. Ik zorg ervoor dat ik op tijd aan de deur ben om mij te melden: binnengekomen moet ik nog even wachten. Ik zeg tegen mijzelf: ’Rustig ademhalen, jezelf blijven, blijf relaxed en gebruik humor.’.

Kom binnen…

De deur gaat open en zie ik Meesteres Moriah voor mij staan: ‘Kom binnen’ zegt ze vriendelijk’. IJs gebroken, ik voel vertrouwen en weet dat dit de plek is waar ik wil zijn. Ze is gekleed in leer en lange latex handschoenen, haar benen gehuld in mooie leren laarzen. Ze heeft een vriendelijke uitstraling en mooie, indringende ogen. We hebben een kort gesprek waarna ze vraagt of ik iets wil drinken, heel lief. Terwijl ze dit haalt, kleed ik mij rustig uit, ik heb mijn ademhaling en hartslag volledig onder controle. Meesteres Moriah komt terug en overhandigt mij een glas fris water: “Dank je wel, zeg ik’.

Als ik bezig ben met de 3^e slok (ik ben rechtshandig), pakt ze mijn linker pols en doet daar snel een polsboei om die ze strak vastgespt; hierna is mijn rechter pols aan de beurt. Ik denk: ‘O jee, gaat dat hier zo? Zonder dat we even rustig en gezellig een drankje kunnen drinken? Dat belooft niet veel goeds….”. Ik drink mijn glas leeg en besef: ja, dit is wat ik wil, ik ben er klaar voor en ben volledig bereid om naar haar te luisteren…

Van klemmen naar zwepen

Ik luister en doe wat er gezegd wordt. Betekent dit dat er dan helemaal geen ruimte is voor een gesprek? Nee hoor, tijdens het spel communiceren we met elkaar en kijken wij elkaar aan. In één van de mails die ik vooraf had gestuurd had ik aangegeven dat tepelmarteling één van mijn kinks was. Nou, die werd dus direct ingekopt door Meesteres Moriah: ze pakt een aantal plantenklemmetjes en plaatst die vakkundig op beide tepels. Ik reageer instinctief op de pijn die ik voel waarop zij antwoorde: ‘Nou, die tepels van jou die kunnen nog wel wat training gebruiken’. Vervolgens gaat ze rustig door met het plaatsen van meer klemmetjes, nu op mijn balzak.

De pijn is draaglijk en erg prettig. Na korte tijd verwijdert ze de klemmetjes en waarschuwt mij dat de pijn even venijnig wordt als ze eraf gehaald worden: gelukkig valt dit ook mee (thuis getraind…). Meesteres Moriah staat recht voor mij, ik heb mijn armen op de rug: ze neemt mijn ballen een aantal keren stevig onder handen door haar nagels erin te zetten: ja, dat voel ik dus goed. Ik voel dat ik meer en meer wordt ‘meegezogen’ in het spel en denk niet meer aan de ‘buitenwereld’….

Verschillende zwepen

‘Doe je handen maar in je nek’ hoor ik haar zeggen. Vervolgens pakt ze 2 verschillende zwepen/floggers die ze vrolijk laat neerkomen op mijn billen. Ik ben in de veronderstelling dat Meesteres Moriah het spel langzaam gaat opbouwen maar niets bleek minder waar: al snel krijgen de slagen meer impact en ga ik op in mijn eigen wereldje, gevuld met pijn en genot. Ik hoor haar zeggen dat ik met mijn rug naar haar toe voor de wand moet komen te staan: uiteraard gehoorzaam ik. Een knevel wordt in mijn mond gedaan, haar meesterlijke zwepenspel gaat rustig door. Dan stopt ze en staat ze opeens links naast mij: ze kijkt mij aan en vraag: ‘Gaat het?”. Ik kijk recht in haar ogen en zeg volmondig ‘Ja’ – vol vertrouwen wacht ik op de volgende slagen die spoedig komen.

Hemels…

Ik mag mij omdraaien waarna mijn voorzijde er ook aan moet geloven. Hemels…. Ze praat tegen mij en stelt mij allerlei vagen, ik mompel voor haar onverstaanbare dingen. Dan zegt Meesteres Moriah: ik heb een nieuwe zweep, handgemaakt, kijk maar eens’. Ik kijk naar de vervaarlijk uitziende zweep en denk bij mijzelf: ‘Mijn hemel, die zal een behoorlijke impact hebben’; tegelijkertijd ben ik supernieuwsgierig hoe het is om die zweep op mijn lijf te voelen neerkomen. Ik zou het spoedig weten.

Na een korte opwarmronde waarbij Meesteres Moriah aangeeft dat ik rustig rondjes mag draaien, noemt ze daarna het aantal van 50. Oeps, daar had ik dus niet op gerekend…. Kan ik dat aan, hoe hard slaat ze, ga ik mijn grens bereiken en als dat gebeurt lukt het mij dan oom die dan te verleggen, allemaal voor haar? Na de eerste serie van 25 (ik mag hardop meetellen) volgt een korte pauze: ze hangt de prachtige zweep om mijn nek. We praten en plagen elkaar een beetje waarna de 2^e serie van 25 volgt. Aan het einde geef ik aan dat ik het erg prettig vond – dat antwoord levert een bonus op van 20 extra slagen. Wat een fantastisch gevoel: ik focus mij op iedere klap, de pijn is draaglijk. Ik red het, tijd voor een korte onderbreking…

Wegzweven in stilte

Ik mag plaatsnemen op de tafel waar Meesteres Moriah een bodybag heeft klaargelegd. Ik ga erin liggen waarna ik strak word vastgesnoerd; over mijn hoofd wordt een masker getrokken. Meesteres Moriah zegt dat ze in de ruimte blijft: ik vertrouw haar volledig en weet dat ze mij goed in de gaten houdt. Ik ben in mijn eigen, stille wereldje en zweef weer rustig weg. Verrukkelijk, ik hoef niets ….. Na enige tijd maakt ze mij los waarna ik op de rand van de tafel rustig kan bijkomen.

De afloop

Ik mag op mijn knieën bij haar komen zitten: we praten na over wat we deze eerste keer hebben meegemaakt. We voelen de gezamenlijke energie en o, wat is dat mooi en bijzonder! Met een dikke knuffel nemen we afscheid en gaan we weer ‘de echte wereld’ in.

Na een paar dagen stuur ik Meesteres Moriah een bericht waarin ik kort terugblik om onze eerste gezamenlijke beleving en geef ik haar feedback: ze is een héél bijzondere vrouw die je op een heel pure en vertrouwde manier stap-voor-stap meeneemt in de bijzondere wereld van BDSM. Ik ben zó blij dat ik bij/met haar de stap heb genomen om die mooie wereld binnen te gaan! Dank je wel daarvoor!

slaaf T.

Meer informatie

Een onverwacht appje op vrijdagmiddag
Met elkaar op reis

Note Meesteres Moriah: Tijdens deze beleving zijn helaas geen foto’s gemaakt, zodat jullie niet kunnen meegenieten van zijn striemen. Daarom een foto van mijzelf. Volgende keer gaat mij dit niet gebeuren en zullen er zeker foto’s worden gemaakt.