Nog een kwartiertje en dan moet ik toch echt weg om op tijd te komen voor mijn afspraak met Meesteres Moriah. Ik sta besluiteloos voor mijn kast…zal ik mijn jeans aandoen met die grijze trui? Of toch die roze? Nee, die is te heftig. Wacht! Ik doe die ‘leren’ broek aan, die groene. Op het bed vormt zich een stapeltje kleren dat is afgekeurd. Ik kijk in de spiegel en spreek mezelf toe: wat ben je aan het doen? Adem in, adem uit… relax.. het wordt vast leuk, het eerste gesprek voelde vertrouwd, dus nú besluiten wat je aan doet en gewoon de deur uit!
Pfffff…
Het is goed
Ik werp een laatste blik op de spiegel en besluit dat het goed is, ren het huis uit en pak de auto. Pas in de beslotenheid van de auto en in de wetenschap dat ik nu echt op weg ben keert de rust in mijn hoofd terug. Ik ben op weg naar een leuke ontmoeting. Toch? Maar spannend blijft het: gaat het zijn zoals ik hoop dat het gaat zijn? ‘Slaag ik’ ? Want zo voelt het een beetje, alsof ik opga voor een examen. Ben ik goed genoeg? Dat is een beetje de onderliggende vraag. Ik haal een paar keer diep adem en focus op de weg. Flevoland is best ver weg, tijd genoeg om de rust te hervinden.
En als ik om 3 minuten voor de afgesproken tijd de auto parkeer is ben ik er klaar voor en verheug ik me weer zoals ik me de afgelopen dagen verheugde, en is de stress van een uurtje geleden verdwenen.
Vertrouwd en onwennig
Als Meesteres Moriah de deur opendoet en me omhelst voel ik me vertrouwd. Beetje onwennig, maar dat mag van mezelf. We drinken eerst samen een kop koffie en Meesteres Moriah praat me bij over de vorderingen in het huis en over haar overwegingen hoe haar werkende leven verder in te richten, meer bdsm gerelateerd of juist niet. Na een tijdje stelt ze voor naar boven te gaan. Ook daar zie ik de vorderingen, leuk om te zien hoe mooi de ruimtes worden. Ze stelt me voor me om te gaan kleden en vraagt waar ik dat het liefst doe. Bij haar in de ruimte of in de badkamer. Ik kies voor de badkamer.
Omkleden is toch altijd iets stunteligs en ik wil gewoon zeker weten dat alles goed zit voordat ik me aan haar vertoon. Eigenlijk raar, want over het algemeen genomen blijft kleding niet lang aan, dus daar hoef ik me geen zorgen over te maken. Maar het is meer dat gepriegel met kousen en sjorren en trekken aan latex dat ik liever in beslotenheid doe. Het rode jurkje past gelukkig nog, het latex voelt fijn op mijn huid. En zelfs mijn high heels krijg ik redelijk gemakkelijk aan.
Niet van het protocol
Ik loop weer terug naar boven en twijfel: moet ik nu kloppen of niet? Meesteres Moriah is niet zo van het protocol, maar ik doe het toch maar wel. Ik mag binnenkomen, diepe teug lucht. Gelukkig zegt ze dat ik er mooi uitzie. Ik krijg polsboeien om, de enkelboeien mag ik zelf bevestigen. Boeien helpen me, net als de collar dat altijd deed, om in de overgave modus te komen, om los te laten. Meesteres Moriah geeft me de keuze of ik wel of niet een masker voor wil. Ook met het oog op de foto’s die ze wil maken. Ik vind het fijn dat ik mag kiezen en kies voor een masker.
Het ontnemen van zicht maakt dat ik niet afgeleid wordt door externe dingen, maar soms is oogcontact heel erg nodig om de verbinding te voelen. Maar nu, zo deze eerste keer, vind ik het masker fijn. Ze kiest een rood hondenmasker uit, dat mooi bij mijn jurkje past. Het voelt wel een beetje gek, een hondenmasker, maar ik laat het aan haar. Dan zet ze me vast, beide armen in de lucht, benen gespreid, ik merk dat ze foto’s maakt. Ze draait me om en zet me op dezelfde manier vast. Ze vraagt of het goed is, of mijn handen niet te koud zijn. Het geeft me een fijn gevoel dat ze op me let.
Floggersessie
Er volgt een floggersessie, eerst laat ze me het slagmateriaal voelen langs mijn armen, op mijn rug, zodat ik weet wat ik kan verwachten. Ik weet niet meer wat ik allemaal heb gevoeld, variërend van ‘te doen’ naar ‘ough’, die is heftig! Ik voel scherpere pijn en doffere pijn. En af en toe de handen van haar die contact maken met de rest van mijn lijf. En dat is fijn. In het begin merk ik dat ik nog bezig ben met hoe ik eruit zie, of hoe ik moet reageren, maar al snel kom ik erin, heb ik mijn focus nodig om af en toe wat pijn weg te zetten, om te zijn in het moment.
Ik ben niet snel heel verbaal, in de zin van dat ik heel hard schreeuw of vloek. Ik heb ooit begrepen dat dominanten dat niet fijn vinden omdat ze je dan moeilijker kunnen lezen. Maar ook dat probeer ik los te laten omdat ik ben zoals ik ben.
Roodgloeiend
Mijn billen zijn inmiddels roodgloeiend. Ik voel tandjes? Van een vork? Radertjes misschien? De nagels van haar? Een apart gevoel, zacht en lief maar het komt super binnen op die rode billen. Inmiddels heeft ze mijn handen losgemaakt, ze werden wat tintelig en koud. Lief dat ze dat checkt.
Dan: een scherpe pijn. Is dit een mes? Nee, dit is gewoon heet! Dit is wax! Haat-liefde. Fijn-pijn. Het ene scheutje wax is heter dan het andere. En het zet mij net iedere keer weer op het verkeerde been. Dan zegt ze mij heel stil te staan, ik weet dat dat betekent dat zij met een scherp mes het kaarsvet van mij afschraapt. Ook dat is spannend.
Als finale voel ik volgens mij nog de stevige handen van Meesteres Moriah die mij nog een paar slagen toe geeft.
Haar omhelzing is fijn
Dan leidt ze me naar de bank waar ze het masker verwijdert. Ik knipper tegen het licht, ben me bewust van mijn verwilderde haar. Ze trekt me tegen zich aan. Het is fijn om even in haar omhelzing te mogen zijn. Het is dat contrast met pijn gedaan worden en gekoesterd worden dat het fijn maakt.
Slavin Mandy
Meer informatie
Hoe kleur ik een Femdom beleving of sessie in?
