Pittige ingrediënten op een boodschappenbriefje

Winkelen is niet echt mijn favoriete hobby, mijn vrouw vindt het wel superfijn en gaat graag de stad in. Boodschappen doe ik soms wel: zij maakt dan meestal ‘het briefje’, ik haal wat daarop staat en bij thuiskomst controleert zij steekproefsgewijs of ik alles gehaald heb. Als er iets ontbreekt, volgt de voor mij inmiddels bekende vraag: “Kon je het niet vinden?” Mijn antwoord luidt dan steevast: “Ik heb het nog gevraagd, maar het was op”. Meestal kijkt zij mij dan recht in mijn ogen aan en weet voldoende. Vanmorgen ben ik ook naar de supermarkt gegaan, dit keer met een wel heel bijzonder boodschappenbriefje en dit keer zou “kon het niet vinden” géén optie zijn.

De opdracht

Het begon een paar dagen geleden. Op donderdag ontvang ik een appje van Mevrouw (zoals ik Meesteres Moriah noem) met de volgende opdracht: “Ik wil dat je van morgenochtend 8.00 uur tot morgenmiddag 16.00 uur, exact op het hele uur een foto maakt van wat je op dat moment aan het doen bent en die op exact het hele uur aan mij stuurt. Dus niet een minuut ervoor of een minuut erna”. Ik denk: “Huh, wat is dit dan?’. De hele dag moet ik denken aan deze toch wel bizarre opdracht, of ik wil of niet en vraag mij af wat nut hiervan is.

Ik besluit Mevrouw deze vraag te gewoon stellen: “Dit gaat leiden tot ….?”. Het antwoord laat niet lang op zich wachten: “Tot niks. Het geeft mij inzicht in hoe zo’n dag bij jou eruitziet, ik kijk als het ware vanaf je schouder en beetje mee”. De rest van de dag en de volgende ochtend pijnig ik mijn hersenen met de vraag hoe ik dit allemaal ga doen, een uur is immers zo voorbij en ik heb heel wat dingen gepland staan.

Op pad

Sportief als ik ben, stap ik rond 7.30 uur op mijn mountainbike: ik vind het verrukkelijk om een paar keer per week mijn lijf te trainen, zoekend naar endorfines en mijn hoofd leeg te maken. Het grote verschil met mijn reguliere ritjes is het feit dat ik nu mijn telefoon meeneem: om exact 8.00 uur neem ik een foto en stuur die direct door naar Mevrouw. Zij antwoord direct: “Goedemorgen, dat ziet er goed uit. En netjes op tijd”.

Ik maak mijn ronde af, pak thuis een douche en voordat ik er erg in heb, is het 9.00 uur, tijd voor de volgende foto. Zo gaat het de hele dag door: een paar keer ben ik één of twee minuutjes te vroeg of te laat maar meestal lukt het mij om exact op het hele uur een foto te sturen. Ik ben blij als het 16.00 uur is want de hele dag heeft Mevrouw in mijn hoofd gezeten. Mevrouw geeft aan dat ik bij elkaar opgeteld vijf minuten te vroeg/te laat ben geweest. Op dat moment heb ik nog geen idee wat dit zou gaan betekenen.

Met mijn boodschappenbriefje op pad

Brutaal als ik soms ben, vraag ik haar dezelfde middag nog wat die ‘Vijf’ inhoudt. Ik schrik als ik het antwoord lees: het zijn dingen die ik nog nooit gedaan heb, laat staan dat iemand anders die ooit bij mij zou doen. Zelf kies ik vier dingen waarvan ik denk dat ik die wel kan ‘handelen’ en waar ik eerlijk gezegd ook wel nieuwsgierig naar ben. Voor twee hiervan moet ik boodschappen doen: gember en een rode peper. Ik ga naar de grootste grutter van Nederland en ben opgelucht als ik zie dat beide in de schappen liggen. Bij de kassa reken ik af: uit mijn ooghoek kijk ik naar de vrouw die achter de kassa zit: als zij eens wist wat er met die gember en rode peper zou gebeuren…

Een zes

Op het afgesproken tijdstip bel ik aan bij Mevrouw, haar sub heet mij van harte welkom. De ontvangst door Mevrouw is zoals altijd allervriendelijkst. Zij zorgt ervoor dat ik de tijd krijg om rustig te landen, om ‘de andere wereld’ even te laten voor wat hij is. Als zij merkt dat dit gebeurd is, gaan we naar de speelkamer. Daar aangekomen pakt zij een polsboei, ik weet wat dat betekent: mijn arm uitstrekken, handpalm naar boven. Snel en kordaat bevestigt zij de rechter, daarna de linker polsboei. Droogjes hoor ik Haar zeggen:” Het is tijd om je straf te innen”. Ik heb werkelijk geen idee wat ze hiermee bedoelt maar al snel geeft ze mij een hint: ” Onlangs gooide je met een dobbelsteen een zes, weet je wat dat betekent?”. Ik antwoord eerlijk: “O ja, vier minuten Folkwin’s klemmen, mevrouw”. Zij corrigeert mij direct: “Zes minuten”.

Pijnlijke klemmen

Mevrouw staat op, pakt een mandje en gaat rustig voor mij zitten. Op haar mobieltje zoekt zij een stopwatch; nadat ze deze gevonden heeft, legt zij haar telefoon opzij. Uit het mandje haalt zij twee gemene klemmen: “Hiervoor zoek ik een mooi plekje”. Ze neemt de eerste klem tussen haar duim en wijsvinger en drukt deze open; de klem gaat nu richting mijn linkertepel waar ze deze vakkundig plaatst: ” Dat is één”. De andere klem vindt zijn bestemming op mijn rechtertepel. Zij tovert een prachtige glimlach op haar gezicht en zegt heel droogjes: “Zes minuten, de tijd gaat nu in”.

Ik weet dat de pijn van deze krokodillenklemmen in eerste instantie heftig is maar redelijk snel minder wordt. Mevrouw is een goede maar o zo gemene bui: “Nu we toch zo lekker bezig zijn, kunnen deze er ook nog wel bij”. Ze pakt nog 2 klemmen en zet die op mijn balzak. De tanden bijten zich vrolijk vast in mijn balzak, ik kreun en zoek steun bij haar. “Wat is er slaafje, doet het pijn?”. Ik antwoord oprecht: “Ja, heel erg”. “Smeek mij om ze er af te halen” hoor ik haar zeggen

De tijd vliegt

“Wil u de klemmen van mijn balzak halen?”. Er gebeurt niets. Ze kijkt mij doordringend aan met haar prachtige blauwe ogen: “Je vergeet iets belangrijks”. Ik realiseer mij direct wat ik fout heb gedaan en spreek snel dezelfde woorden uit, gevolgd door een gemeend “Mevrouw”. “Goed zo, je weet het wel” waarna ze direct de klemmen verwijdert. Ze kijkt op haar mobieltje en ziet tot haar vreugde en verbazing dat er al bijna zeven minuten verstreken zijn: “Goh, wat gaat de tijd toch snel!” Ze bevrijdt mijn tepels van de metalen bekjes die zich vrolijk in mijn vlees hadden geboord; gelukkig weet ik de hiermee gepaard gaande pijn goed op te vangen. Als “toetje” masseert ze mijn tepels wat zorgt voor een extra pijnbeleving: “Ja, dit is nodig om het bloed weer goed te laten stromen”. Ik sluit mijn ogen en ontvang de pijn. Voor haar.

Single tail

Met polsboeien sta ik vast aan het kruis, in afwachting wat er komen gaat. Ik heb mijn hartslag onder controle en voel een gezonde spanning in mijn lijf en hoofd en wacht… Begint ze vandaag ‘lief’ met strelingen en zacht ‘zweepwerk’ of wordt het direct heftig? Mevrouw heeft kennelijk besloten om het eerst rustig aan te doen: ik voel een flogger of iets wat daar op lijkt, kort daarna een zweep van paardenhaar. “Dat valt wel mee, toch?” hoor ik haar zeggen. Ik antwoord: “Jazeker” maar ben er allerminst gerust op dat dit zo blijft.

Kort hierna tapt Mevrouw opeens uit een heel ander vaatje: ze pakt zweep na zweep en slaat er rustig op los: billen, rug, schouderbladen, alle plekken van mijn lichaam die haar ter beschikking staan, moeten er aan geloven. Talloze keren krult de single tail zich om mijn torso waarbij het uiteinde mij venijnig raakt op borst, buik en tepels. “Je kleurt al mooi rood” hoor ik haar kirrend zeggen.

Rood, roder, roodst

Tevreden is Mevrouw allerminst. Ze gaat rustig door en stopt pas als ik zie dat er een stuk of acht zwepen naast mij op de stoel liggen. Ze maakt mij los: ik mag in het midden gaan staan, handen in mijn nek. Ik heb een donkerbruin vermoeden wat er komen gaat en focus mij op de slagen die spoedig zullen volgen. Mevrouw gaat op korte afstand van mij staan en gaat verder met waar zij gebleven was: het roodkleuren van mijn torso. Ik heb geen idee hoe lang haar zwepenspel duurt: ik was bezig mij te focussen en af te dalen naar het grote ‘Niets’, de plek waar geen pijn, heden en toekomst is. Als ze stopt, aanschouwt ze vol trots het resultaat van haar ‘Meesteressenwerk’: één grote wirwar van rode strepen en stippen op mijn bovenlijf.

Drie smaken

Direct hierna krijg ik rust en mag ik bijkomen op de bondagetafel. Mevrouw pakt de nodige spullen, komt naast mij zitten en zegt: “Zo, nu eens even kijken wat jij hebt meegenomen”. Uit een bakje pakt ze de gember en rode peper en schilt en snijdt beide ‘op maat’. De gember verdwijnt tussen mijn billen en zorgt voor een heel bijzonder (en prettig!) gevoel. Vervolgens gebruikt Mevrouw een paar sounds in mijn plasbuis waarna het tijd is om de rode peper op die plek in te brengen.

Nadat ze hiermee klaar is, volgt de apotheose: tabasco op mijn eikel. Dit ‘triootje van bijzondere gevoelens’ blijft zitten terwijl ze zich klaarmaakt voor mijn vierde keuze: hechtnietjes. Ik kan mijn absoluut geen voorstelling maken wat die bij mij zou doen: de pijnscheuten bij het plaatsen blijken gelukkig mee te vallen. Mevrouw heeft dit in de gaten en vraag: “Wat is pijnlijker, de nietjes of naalden? Ik antwoord eerlijk: “Naalden”.

Ja, dus toch…

Ik krijg bijna direct spijt van mijn antwoord als ik haar hoor zeggen: “Nou, dan ga ik die in je tepels zetten”. Zij weet dat als ik ergens een grondige maar eveneens prettige en opwindende hekel aan heb dan zijn het wel naalden door mijn tepels. “De vorige keer reageerde je nogal heftig op mijn naalden, slaaf, dus het lijkt mij beter je polsen nu maar vast te leggen”. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kijk naar het plafond, voel hoe zij zorgvuldig het ontsmettingsmiddel rondom mijn tepel aanbrengt. Ze pakt de eerste naald van haar trolley en haalt hem uit de verpakking: in opperste concentratie gaat ze met de naald richting mijn tepel en steekt die er in een vloeiende beweging doorheen: binnensmonds kreun en vecht ik, om de pijn op te vangen maar eveneens van genot.

Kort hierna volgt de tweede naald die ze haaks op de eerste plaatst. ‘Zo, dat ziet er fraai uit” merkt ze op waarna ze nog even doorgaat met haar ‘vermaak’ door zachtjes tegen de naalden te tikken. Na een minuut of tien verwijderd ze rustig de naalden, mag ik op mijn buik gaan liggen en gaat ze nog even verder met haar ‘naaldenspel’: met liefde plaatst ze nog acht naalden op mijn rug: het lukt mij deze ontspannen te ‘ontvangen’.

Trots

Nadat de naalden verwijderd zijn, is het tijd voor mij langzaam weer ‘boven te komen drijven”: zoals altijd, begeleidt zij mij hierbij op een buitengewoon prettige en ontspannen manier. Ik voel mij voldaan, ontspannen en vooral trots. Trots omdat ik haar heb laten doen wat zij mij zo graag wilde laten ervaren en dat ik dat volhield, voor haar.

slaaf T.