Aan het kruis, koken en subje in spé

Een week na de eerste ontmoeting met Meesteres Moriah ga ik weer naar haar toe. Ik had aangegeven dat ik bijvoorbeeld best eens voor haar en 2bees zou willen koken, als hen dat zou ontzorgen. Ze reageert enthousiast: gezellig, kom vrijdagavond maar koken, ik heb alleen om 20.00 uur een afspraak met een slaaf in spé, maar dan kunnen we daarna nog even spelen.

Eerder komen

Ik geef aan dat ik niet al te laat de uitgestrekte polder door wil rijden en dat ik uiterlijk zo rond 21.30 u wil vertrekken. Meesteres Moriah snapt het en vraagt of ik dan misschien eerder wil komen, zodat zij voor het eten nog even met mij kan spelen. Ik voel me wel heel erg verwend, dat was in principe niet mijn opzet, ik dacht gewoon lekker te koken zonder meteen iets terug te verwachten. Maar fijn vind ik het natuurlijk wel.

Als ik aankom drinken we eerst koffie. Meesteres Moriah vertelt wat over de achtergrond van de slaaf die vanavond komt kennismaken. Ze wil graag weten wat ik van hem vind. Fijn om zo in vertrouwen te worden genomen.

Agent Provocateuretje

Dan gaan we naar boven. Ik heb me thuis al omgekleed: leren rokje, licht doorschijnende blouse en daaronder mijn lichtblauwe Agent Provocateursetje, het sjiekste setje dat ik ooit heb gekregen, met daarbij mooie dunne kousen.

Eenmaal boven gaan het rokje en de blouse uit. Ik krijg de boeien weer aan en een lichtblauw masker op. Ik word neergezet aan het kruis en ik merk dat Meesteres Moriah weer foto’s maakt. Grappig effect is dat ik me hierdoor mooier ga voelen. En dat is een fijn gevoel. Er volgt een fijne flogger sessie met veel verschillende slaginstrumenten. Het plankje met de gaten is een venijnig toetje. Vergeleken met de vorige keer merk ik dat ik er sneller inkom, het vertrouwen groeit, de mogelijkheid tot in het moment zijn dus ook. Het is rustig en kalm. Maar daardoor niet minder intens. Zeker niet.

Klemmen op mijn borst

Dan maakt Mrs Moriah me los en laat me bij zich komen. Ik voel klemmen op mijn borst en op mijn tepels. Dat is weer van een heel andere orde. Ik heb al een tijd geen klemmen gevoeld. Het is altijd even sissen tussen de tanden als een klem ergens opgezet wordt. Langzaam ebt dan dat felle gevoel weg, wat blijft is een duidelijke aanwezigheid, die te dragen is, als er maar niet mee gemanipuleerd wordt. Maar er is ook het weten dat het eraf halen van de klemmen minstens zo fel is als het erop zetten…. Je weet dat het komen gaat. En als het dan komt is het weer sissen of grommen of wat ook maar even lucht geeft.

Dan is het klaar, het masker wordt afgedaan en langzaam land ik weer in het hier en nu. Door me weer in even in haar armen te mogen nestelen.

Gewone kleding weer aan

Ik kleed me om in mijn ‘gewone’ kleding, dus niet langer als ‘cadeautje’.. want dat kookt toch een stuk relaxter. Inmiddels is 2bees ook thuis en terwijl zij aan de keukentafel de dag doornemen probeer ik in de voor mij vreemde keuken mijn weg te vinden. In de hoop dat zij mijn vegetarische gerecht kunnen waarderen. Gelukkig valt het in de smaak. En de uitsmijter, mijn favo toetje, waarvan het glazuur spontaan van je tanden springt, maar naar mijn smaak hemels is, wordt ook enthousiast ontvangen.

Heel even zie ik mezelf staan, zomaar kokend en etend in de keuken van deze twee bijzondere mensen. Het voelt goed.

De komst van subje

Na het eten verdwijnt Meesteres Moriah naar boven om zich voor te bereiden op de komst van subje. Ik voel me partner in crime, samen met 2bees. Subje belt om precies 20.00 uur aan. Compleet met bloemen en een cadeautje. Hij is bloednerveus. Ik snap dat heel goed, ik herken zijn gevoel. Het voelt bijna als gemeen dat ik plezier heb in zijn ongemak. Ook 2bees geniet hier zichtbaar van. Subje zelf heeft in zijn verslag al geschreven hoe het hem is vergaan.

Ik blijf met 2bees beneden. Eerst voel ik me wat bezwaard, alsof 2bees me moet entertainen, terwijl hij misschien lekker onderuit wil met een boek of zo. Maar we raken in gesprek en dat verloopt ongedwongen. 2bees heeft een mooie kijk op relaties in het algemeen en bdsm in het bijzonder. Het is leuk om daarover met hem van gedachten te wisselen. Intussen hoor ik hoe Meesteres Moriah zich boven vermaakt met subje.

Na een ruim uur komen ze naar beneden, subje gaat, opgelucht maar ook blij en nog altijd stuiterend, op huis aan. Meesteres Moriah, 2bees en ik praten nog wat na. Het voelt heel prettig dat ik dat vertrouwen krijg.

Na stuiteren

En dan is het voor mij ook tijd om naar huis te gaan. Ook ik stuiter nog wat. Hoe prettig het samenzijn ook is, het voelt ook nog heel bijzonder. Nieuwe ervaringen, van ‘ontvangen’ tot koken tot goede gesprekken. De terugweg dwingt me tot focus op de weg. Het eerste stuk is wat verlaten, maar daarna kom ik toch langzaam weer in de bewoonde wereld. En land ik bij mijn eigen J, thuis op de bank met een welverdiend glas wijn.

slavin Mandy